Nooit heb ik met mijn wenkbrauwen kunnen omgaan. Ze zijn te kort en te dik en van epileren doen dat doe ik niet graag.

Toen ik een jaar of 20 was, kreeg mijn lief een scheerapparaat kado. Bij dat scheerapparaat zat ook een ‘neustrimmer’. Iets raars. “Ideaal voor mijn wenkbrauwen!”, dacht ik. Lees verder →

Jullie weten het misschien, of misschien ook niet maar ik ben een trouwe fan van justguidooohh.com! Ik ben altijd blij als ik mijn feedly opendoe en daar een stukje tekst van hem tussenstaat. Het lijkt wel of die kerel er telkens een ‘top 200 knappe bijvoeglijke naamwoorden boek’ bij heeft liggen. Hij vertelt verhalen, en vooral op dat vertellen ben ik strontjaloers. Echt groene stront jaloers. (Ziet ge, ik ben niet zo goed in die bijvoeglijke naamwoorden, geef me dat boek!)

Dat ie de blogawards niet won, het blijft me niet alleen een raadsel, het doet mij ook pijn Guido. Echt. Maar ik ga er niet te veel over sakkeren want dan heb ik de halve blogwereld tegen me, en sjonge dat zijn harde gasten.

Maar Guido, het stuk met als titel Lelijke schoenen, wat schreef je daar toch allemaal man? Ik citeer;

Ik heb het ook niet over dames en hun fleurige niemendalletjes, die alhoewel duur niet altijd van onbesproken kwaliteit zijn (de schoenen hè). Het weze hun gegund en het maakt deel uit van hun zijn. Al blijf ik een traditioneel verdediger van het aloude adagium ‘een vrouwenbeen is pas af als er een hakje onder staat’. Op gevaar af alle feministes nu over mijn nek te krijgen, dat is gewoon esthetisch genot. Meer niet.

Hij begint zijn zin goed, maar eindigt toch… goh, in gezever. Kijk Guido, het zit zo. Ik draag graag hakken, echt waar. Ik vind mezelf ook beter staan met hakken, echt waar. Mijn benen worden 5cm speklaag slanker en aangezien ik op ooghoogte terecht kom bij de mannen, geeft me dat professioneel ook meteen een euh, een ander zicht.

Maar Guido, en nu komt het… Welke maat heb je? Een 42? Een 43 misschien? (Ik heb je nog nooit in ‘t echt gezien, excuseer mij als ik u voeten beledig) Jammer dat je geen 38 hebt, of ik kwam je eens een paar van mijn laagste hakjes (ik ben nog sympathiek) brengen. Kosten ga ik nu ook niet maken, en je een paar halen in maatje weetikveel, maar loop eens een hele dag op je tippen. Nee, loop eens een kwartiertje op je tippen? Voel je het al? Die teentjes die wat krampen, je voetzool die brandt. Ga eens een level verder, en ga eens op je tippen op kasseien lopen.

Gaan we nog janken over esthetisch genot, ja? HE?

Nee Guido, je hebt gelijk. Ook over die mannen trouwens, mijn lief is ook zo’n man als jij die liever wat moois aan z’n tenen heeft. Iets van kwaliteit en zonder gekleurde zolen. Iets wat er door niet fancy te zijn er net fancy uitziet. Snapt ge? Maar op een dag als vandaag, zonder meetings, recepties of andere feestelijkheden, haal ik mijn vans uit de kast. Ik vind die zelfs schattig op een kostuumvest.

Maar ik beloof je, als er een kans bestaat dat ik je tegenkom, doe ik hakken aan. De hoogste die ik heb, en weet je wat we dan gaan doen Guido? We gaan de hele tijd samen paraderen. Allebei op ons tipjes.

Dat lijkt me wel een leuk idee.

Ja, het is ook tot in mijn newsfeed geraakt, die column van presentatrice Sofie Verschueren. En langs de ene kant besef ik maar al te hard welke klimrekken een vrouw als Sofie als een gek probeert te beklimmen, en langs de andere kant vind ik dat ze moet stoppen met neuten.

Ik versta haar standpunten, als moeder zijnde.
Ik word razend nerveus, als zelfstandig, alleenstaande, moeder zijnde.

Liefste Sofie, dat er 1/3 van uw loon naar de opvang gaat van uw uiterst fantastische zoon, dat versta ik niet. Doe eens de moeite om, als je er dan toch gaat over zagen, een creche te zoeken die wordt gesteund door Kind&Gezin. Bespaart je 500 euro per maand. En vrees niet, de eerste 12 jaar dat hij naar school zal gaan, zijn de gemiddelde rekeningen 10 euro per maand.

Wat jouw vakantiedagen betreft. Please. Ik ben zelfstandige, ik heb geen enkele dag écht verlof. Al sinds 3 jaar niet. En toch heb ik voldoende tijd met mijn kind. Denk eens wat aan hem in plaats van enkel aan jezelf. Hij gaat veel liever spelen op een knutselkamp dan hele dagen met jou alleen naar de speeltuin te gaan. Of erger, hij in de tuin speelt terwijl jij bezig bent met de was en de plas. En begin niet over de prijzen van kinderkampen alsjeblief.

Dat schuldgevoel, dat versta ik. Ik word er dagelijks mee geconfronteerd, maar ook dat is een kwestie van opvoeden. Ouders moeten nu eenmaal werken, en trust me, een huisvrouw is niet goed voor uw vrouwelijkheid noch voor je humeur. Word dat alsjeblief niet.

Dus ja, ik word gek van vrouwen die halftijds werken gaan of geklaag en gezeur van een vrouw die een huis heeft, een man heeft, een gezond kind heeft én een droomjob.

Dus ja, ik word gek van waar je eigenlijk naartoe wil. Je wilt geld. Je wilt steun. Besef je goed wat een zelfstandige betalen moet? Wil je mijn boekhouding anders eventjes komen doen eind juni? Je zegt het maar.

Maar hoor je me klagen? Nee. Hoor je m’n kind klagen?

Ik mis helemaal niks. Ik weet waar ze mee bezig is, ik weet wat ze bezig houdt, ik weet dat die ene tand al verdikke hard los staat en die andere nog maar een millimeter. Ik weet dat ze helemaal niet meer verliefd is op Jore en Laure terug haar beste vriendin is. Ze komt me ‘s morgens wekken met ‘Je bent de beste mama van de hele wereld‘ en weet je Sofie? Daar gaat het om. Tevreden zijn met wat je hebt, kwaliteit verdomme. Het blijkt bij jou enkel om de kwantiteit te gaan.

Jammer.

Ik heb vrijdag een klap gekregen. Van één van mijn wijven dan nog. Een letterlijke klap in het gezicht. Verdiend, i guess. En helemaal niet zo’n dramatische klap. Een kleine tik. Een kleine terechte tik.

Eigenlijk zijn wij 4 typische sex and the city wijven. De andere 2 zouden dat nooit doen, die tik. Zij wel. En daarom hou ik zo van haar. Het ene wijf is wat braver en gaat altijd voor de veilige weg. De andere is nog volop haar weg aan het bepalen en de laatste koos steevast voor de jungle. Ik probeer dan weer een asfaltweg in de jungle te zwieren. Vandaar waarschijnlijk die tik.

Je moet verdomme stoppen met nadenken. Klonk het. Vooral die verdomme kwam nog harder aan dan die tik. Het is pas op zondagavond dat je daarover begint na te denken. Eens de kater van die vrijdag helemaal uit je lijf is. Dan kan je niet slapen, en schrijf je het neer. De enige reden waarom ik destijds begon met bloggenzegik. Dingen van me af schrijven en misschien, wie weet, hebben zij er ook nog wat aan. Met zij bedoel ik dus jou.

Misschien heb jij ook wel een tik nodig van iemand die je lief hebt. Misschien moet jij ook wel stoppen met nadenken. Misschien moet jij ook op zondagavond eens wakker liggen van wat je wijf tegen je zei. Daar in die bar. Na wodka cola light nummer zoveel. Het is immers dan dat de waarheid komt. Bij ons toch.

Ik wou zeggen denk er maar eens over na, maar dat mag je dus net niet doen.

Hoe hard ik ook probeer de blog in leven te houden, men blijft zagen over the story en drama verhalen over fooraap. Wedden dat de titel alleen al, meer clicks krijgt dan alle blogposts samen deze maand? Jullie zijn zo voorspelbaar.

Probleem is dat mijn leven dramaloos lijkt. No shit. Fooraap heeft een lief, ik heb een lief, mensje heeft een lief, meneertje klik is het vermelden niet meer waard, en de west vlaming met borsthaar zorgt, tot nu toe, nog steeds niet voor drama! Oy!

Ik kan dus 2 dingen doen. Ofwel vind ik wat drama uit. Geen énkel probleem. Ofwel zoek ik een nieuw onderwerp dat even hard gelezen en gevolgd wordt als The Story. Ik kan natuurlijk ook gewoon het verhaal verder vertellen maar dat is wat raar voor al die nieuwe lieven en wat pijnlijk voor al die oude lieven. Snaptge?

Nu soit, ik heb besloten op m’n eentje (deels) naar New York te gaan. Dat op zich zal al voor de nodige drama zorgen, aangezien ik overal verdwaal. Ah! Ik weet het! Ik zal daar elke dag op zoek gaan naar een fooraap verhaal! Er lopen daar immers mensen genoeg rond. En dat lost mijn, ikeetnietzograagalleen probleem misschien wel op.

Like?